“Yung Feeling na Naglalaro Ka sa Pinakamamahal Mong Laro”
A Vivid Slice of Streetball Life in the Philippines
Sa ilalim ng tirik na araw
“Yung Feeling Na Naglalaro Ka sa Paborito Mong Laro”: Local Hooper Goes Viral for Pure Joy on the Court — “Naglalaro Ka Na, Nageenjoy Ka Pa!”
sa barangay court ng Tondo, sumisigaw ang sapatos sa kalye — hindi dahil sa takbo ng sasakyan, kundi dahil sa bawat lay-up, dribble, at rebound. Pawis, alikabok, tawanan. Eto ang eksena tuwing hapon, kung saan ang bawat bata, binata, at kahit ‘yung mga tambay sa kanto, ay nagiging bituin — kahit walang kamera, kahit walang tiket ang manonood.
Para kay Jerome, 17-anyos, ito ang kanyang paraiso. “Yung feeling na naglalaro ka sa pinakamamahal mong laro — iba eh. Parang kahit anong bigat ng araw mo, paghawak mo na yung bola, lahat ng problema nawawala.”
Si Jerome ay estudyante sa isang public high school, panganay sa apat na magkakapatid, at isa sa mga tambay ng court ng Barangay 157. Pero hindi siya ordinaryong tambay. Siya yung tipo na 5’9” na parang 6’2” kung tumalon. May finesse sa bawat euro step, at likas na instinct pagdating sa pasa. Kung may scout lang sana, matagal na siyang nasa UAAP o NCAA. Pero dito muna siya — sa kanto, sa court na may bitak, sa ring na minsan kawayan lang ang backboard.
“Hindi lang laro to para sa akin,” sabi niya habang pinupunasan ang mukha gamit ang lumang puting tuwalya. “Ito yung pahinga ko. ‘Yung kanlungan ko kapag pagod na ako sa school, o kapag wala kaming ulam sa bahay.”
Kapag nasa court na siya, kitang-kita ang kasiyahan sa mukha niya. Hindi lang siya basta naglalaro — nageenjoy siya. May mga hirit pa siyang “O, screen ka dito!” habang nakangiti, o “Bang! Three points!” kahit mintis. Kahit pulos tawa at asaran, alam mong seryoso siya. ‘Yung klase ng kasiyahan na totoo — hindi scripted, hindi para sa social media.
“Para kang lumilipad,” dagdag niya. “Kahit wala kang Nike, kahit butas na medyas mo, basta may bola ka, may mundo kang sarili mo.”
Sa gilid ng court, nandoon si Mang Lando — luma na ang Polo shirt, pero palaging nanonood. “Si Jerome, may potensyal yan,” sabi niya. “Pero higit sa laro, ang galing niyang dalhin sarili niya. Marunong makisama, marunong magpatawa, marunong maglaro ng may puso.”
Dumating ang final possession ng laro. Tabla ang score. Jerome, bola sa kamay. Isang dribble, dalawang galaw, sabay step-back jumper. Swish. Panalo. Sigawan. Tawanan. Wala nang mas sarap pa sa ganitong tagpo.
Hindi ito NBA. Walang confetti. Walang media. Pero para kay Jerome — at sa marami pang katulad niya — ito na ang championship moment. Hindi man makikita sa balita, nasa puso nila ang tunay na karangalan.
Dahil minsan, ang pinakamasarap na tagumpay ay ‘yung simpleng moment na naglalaro ka… at nageenjoy ka pa.
